Anouck

Het is bijna half negen als de bel gaat. Ella zit in bad en ik kan haar niet alleen laten.
Maar de bel gaat weer. En nog es.
Ik draag Ella in een handdoek naar beneden.

De politie staat voor de deur.
Of ze mogen binnenkomen.
En of ik zou willen gaan zitten.

Ronald is overgebracht naar het ziekenhuis.
Voorbijgangers zagen hem in elkaar stuiken tijdens het joggen.
Maar hij is onderweg naar het ziekenhuis overleden.

Het is donderdag 17 juni 2021.
Het is een prachtige bijna-zomer-avond en mijn leven stopt even plots als dat van mijn lief.

Van de dagen die volgen weet ik niet meer veel.
Ik ken de details niet.

Alles is wazig, dof, veraf …
Het leek alsof ik er niet was, of van op een hele grote afstand.
Ik dacht dat als dit voorbij zou zijn Ronald gewoon weer hier zou binnenwandelen.

Rouwen is rauw. Is hard. Is pijnlijk.
Ik had geen ervaring in rouwen.
En ik had geen idee dat het fysiek zo veel pijn doet.

Maar op momenten dat ik niet omver gespoeld wordt door emotie kan ik nadenken. Ik ben heel helder op die momenten.

Ik moet verder.
Er moeten inkomsten zijn. Onze rekeningen zijn geblokkeerd.
Ook mijn kantoorrekening maar dat blijkt een vergissing en die wordt weer gedeblokkeerd.

Zo’n vergissingen kun je echt wel missen in zo’n situatie.

Dus ik wil werken.

Ik wil dat echt.
Om verschillende redenen.
Ik heb geen recht op een ‘overlevingspensioen’ en dat zou ook geen optie zijn. Onze hypotheek is op maat van 2 degelijke inkomens. En dat kan ik niet betalen met een overlevingspensioen.

Ik wil afleiding.
Ik wil doen wat ik graag doe.
Doen waar ik goed in ben.
Als ontsnapping aan de werkelijkheid.

Maar ik ben emotioneel zo labiel.
Mijn emoties zijn enorm overweldigend in negatieve zin.

Ik kan privé geen investeringen doen gezien de rekeningen geblokkeerd zijn.

Daarom besluit ik via het kantoor een business-coach/mentor te engageren die mij versterkt. Letterlijk en figuurlijk versterkt.

Het wordt een uitdagend traject zowel voor Gert als voor mij.
Maar wat ben ik haar dankbaar. Mijn emoties blijven wat ze zijn maar ik val niet meer om …

Ik kies ervoor om mijn cliënten niet te informeren.

Natuurlijk zijn er mensen in mijn omgeving die weten wat er gebeurd is.
Maar mijn cliënten komen van overal, ik werk in een specifieke niche in de advocatuur.

Ik werk ook alleen, niet in een kantoor met meerdere advocaten.
Ik voel me ook verplicht om te werken naar de freelancers en mijn medewerkster toe.
Ik wil kunnen werken.
Ik wil mezelf ook de ruimte geven om rouwen.
Om te bekomen, te herstellen.

Gert is in het begin aanwezig op kantoor als ik face to face in contact ben met mijn cliënten. Niet bij het gesprek zelf maar ze is er.

Dat is een enorme steun. Zo geweldig dat ze er is.
Er zijn. Being. Vrouwelijke energie ten top!

Ik ervaar zoveel steun.
En zo kan ik er ook zijn voor Ella.
En voor mijn medewerkers.

Ook met hen gaat Gert in gesprek en ze zijn er voor mij.

Ik voel mij geweldig gedragen.

Door te werken met Gert ontdek ik een enorme kracht in mij.
De omstandigheden veranderen niet.
Die kan helaas niemand veranderen.
Die flipperkast is er nog steeds.
Maar ik ben niet meer die bal in de flipperkast.

Ik durf voelen wat ik voel.
Meemaken wat ik meemaak.
Maar ik wil er ook zijn voor Ella.

En die enorme kracht zorgt ervoor dat ik blijf staan.
Vraag me niet hoe, maar ik sta er.

Ik leer zoveel bij.
Zoveel ‘wijsheid’, wisdom klinkt beter, die ik kan gebruiken.
Op kantoor.
Bij Ella.
Bij mijn klanten.

… Overal!

Lieve Gert,

Mijn hart was dood.
Gestorven, samen met Ronald.

Door jou voel ik weer liefde.
Je leerde mij dat je pijn kan en mag hebben én liefde voelen.

Bedankt om mij dit als business mentor te brengen!

∞ keer dankjewel!

Liefs,
Anouck